امتحان سخت بود ، خودم هم قبول دارم ، بارم نمرات که خیلییی عجق وجق بود چهار سوال سه نمره ای ، که برای هر سوال باید یک تریلی کلمه را یدک می کشیدی شاید از این حرف های پرت و پلا نمره ای بگیری. پنج سوال دو نمره ای که یکی هم به اختیار خودت رویش خط می کشیدی و ندیدش می گرفتی.

اما هنوز سر در نمی آورم هنوز هم نمی فهمم ارزش این درس خواندن ها را ، گرچه می دانم امتحان گذشته دیگر تمام شده و حتما نمره بی مایه ای خواهم گرفت اما باز با همه این احوال هم از استاد راضی ام هم از چیزک هایی که در این ترم در مخم فرو رفت حتی گاهی با تمامِ ته کشیدن های انگیزه ام.

داشتم می گفتم اصلا سر در نمی آورم از غُرغُرهایِ بعضی از هم کلاسی ها ،که به خاطر سوالات تمام زحمات استاد را ماله کشی کردند و تمام زحمات استاد را با خاک آسفالت کردند. 

بازارِ صحبت سر استاد داغِ داغ است ، اینجاست که باید بگویم گاهی انقدر بی چشم و رو می شویم که شیطان هم به گردِ پایِ یکی از ما هم نمی رسد.

این ترم نمره های قشنگی دارم رنگ به رنگ.جهت حرکتم با سرسره یکی است .فردا صبح می توانم نگاه رو به آینده را تا تابستانم ، پر از درس های افتاده تماشا کنم  シ

استاد می گوید بهترین داستان ها و فیلمنامه ها داستان جاده است، جاده می تواند بهترین نقطه شروع داستان شود ، جاده ها همیشه پُر است از ماجرا، از دوجین آدمی که هر روزِ هر روز متفاوت از دیروز هستند، اصلا راوی داستان جاده است که پایه همه قصه هایِ خودش است.

در این روزها دلم عجیب هوس جاده خراسان که منتهی الیه اش بهشت است را دارد. دلم آرام آرام پای در جاده‌ خراسان می‌گذارد تا دوباره شوق و لذت زیارت امام را مزمزه کند.

+دلم کمی هوای لطیف میخواهد…فقط کمی …کمی عطر زعفران ،کمی رزق حضرتی ،چند رج تسبیح شاه مقصود ،دلم … حرم میخواهد،فقط کمی …یک کُنج میخواهد از نوع ایوان مقصوره برای گفتگوهای خصوصی …راستش ، دلم عشق میخواهد …اصلاً دلم یک امام میخواهد …همه را انکار میکنم ، دلم تو را میخواهد …امام من …

لم می‌دهم به چمدان، وسط اتاق، کنار وسایل سفر. در چمدان را باز می‌کنم لباس‌ها را یکی‌یکی داخلش می‌گذارم. برمی‌گردم به نگاه خیره فاطمه نگاه می‌کنم.

_از حالا، چند روز مانده؟

دراز می‌کشم روی وسایل و لبخندش می‌نشیند روی صورتم. همیشه تا نرسم باور نمی‌کنم که صدایم زده.

در دلم هول و ولاست و دلم سربه‌سرم می‌گذارد و من هم به هوایِ دل، دل به دلش می‌دهم.

دل می‌کنم از چمدان و در امتداد به تو رسیدن دست بر سینه سلامی می‌دهم. الســلام علیک یا حضـرتِ عشق…

دوست چندین و جند ساله ام که چندین و چند سال از هم بی خبر بودیم ، بعد از دیدن همین استوری بالا پیامم داد ، اینجا کجاست؟؟

فکر کردم شوخی می کنه اما جدی می پرسید ، اصلا نمی دونست چه خبره! آن هم با این هجم از اطلاعات ، گفتم : عین الاسد عراقه…

بعد از مکث چند دقیقه ای پیامم داد از سیستان و بلوچستان بذار … تعجب کردم نوشتم این با قضیه سیستان متفاوته اینجا حمله سپاه به پایگاه آمریکایی در عراق … :)

بلافاصله شکلک خوشحال گذاشت آها من فکر کردم دلت واسه عربا سوخته :)

گفتم: مگه من نژاد پرستم عربها هم مثل ما… در یک جمله پاسخ داد : عرب نژاد نیست دشمنه !

اما ب هر حال نظر تو هم متینه؟؟

بله دوست گرامی بنده مثل خیلی ها اصلا حواسش به دور و برش نیست اصلا نمی دونند تو دنیا داره چه اتفاقاتی میفته، بعد سرش گرمه نژادِ برتر بودن و ایرانی جنس ناب و اصله و انسانم آرزوست و هزار مزخرف دیگه هستند ، کلن عادت شده عادت کردیم که فقط دهان باز کنیم…

حالا اگه با عراق در جنگ بودیم و یا نه ، جمهوری اسلامی با عراق متحد نبود اون وقت عراق و عرب جماعت هم خوب بودند… کلن فاز مازتون چیه؟

من روی تخت خوابیده بودم.با پارچه ای سپید و زبر .
او آرام آرام مرا توی حلقوم دستگاه می کرد …

من روی آن پارچه خوابیده بودم. زبر و سپید … «او..» مرا آرام آرام داخل خاک گذاشت .

آب بود. آفتاب هم بود.
حالا هر روز که به بهار نزدیکتر می شویم، یک تکه از «من»، متلاشی می شود.

اولش حالِ منم گرفته شد ، خب این بار دومش بود که گوشیش رو می زدند و یه مدت بی گوشی میشد، مسلما حس خیلی بدیه ،ماجرا از این قراره ک دیروز تو مترو گوشیش رو زدند و امروز هم ک یه سر به مترو زدیم گفتند گوشی پِر و فکرِ گوشی رو از سر بیرون کنید.

ولی خب یه مزیتی هم داره که الان دیگه سرش تو گوشی نیست منم ازش دارم کار می کشم ، قراره دو تایی خیلی از وبلاگ هامون رو ک راکد شدند را یه دستی به سر و روشون بکشیم و اون متنی که بالایِ میزکار وبلاگ نوشته که چشمتون کور می خواستید فعال باشید حالا هم که فعال نبودید پس از رتبه خبری نیست رو پاک کنیم.