وقتی تنبلیت گل می کنه همین میشه دیگه،سوتی میدی باقلوا..جزوه رو استادم داد ک یه نگاهش بندازم،ببینم خوبه یا نه…

بنده هم ی نگاه سرتاسری انداختم،کارش خوبه دیگه دقت نمی خواست…

فقط می گفتم چرا همون تصاویر رو باز قرار داده،نگو جزوه قبلیست..

هیچی دیگه دو سه مورد گفتم و تشکر کرد و بعد کاشف به عمل اومد کـــــ

به به همون جزوه قبلیست…

هیچی دیگه الان دارم میرم افق تا محو بشم :)))

 از نوشتن لذت وافر می بردم و مراعات حال مخاطب نمی کردم ،نه تنها در چرندگویی کم نگذاشته بلکه گاهی به اشارتی بر شاخ وبرگ هایش می افزودم و گاهی در کامنت نیز مراعات نکردم و چه تشکرها که از باب درد و المی که بر دردنشینان از سرانگشت هنر تند وتیز گویی هایم نشسته بود نشنیدم. (خدایا التوبه :) )

چنان کردم که آه ها دامنم را گرفت و قلم دچار سندرم یلل و تلل شد و دیگر هیچ ضمادی افاقه نکرد .گویی تن خسته ی قلم قولنج نموده و هوس مشت و مال جانانه دارد.

+قلم حال نوشتن ندارد ،یک مشت و مال حسابی می خواهد باید کسی را بیابم که روی شانه های متنم پا بگذارد و حسابی لگد مالش کند خخخ

++خزعبل بافتن :)))

+++عیدتون پیش پیش مبارک :))) 

خیره شده بود به صفحه مانیتور ،یک آن دیگر هیچ نمی دید .در فضای سنگینی معلق شده بود.خودش را می دید که دچار خود شده بود و از درونش رنج از خود می کشید.

در دیدار با “من “ ،باران می بارید و چهره اش افسرده وپکر بود. خجالت می کشید رازهای درون را فریاد کند. ما سال ها بود به این و آن خندیده بودیم و همه را با یک چوب رانده بودیم و خودمان را هیچ گاه در معرض این* قماش کارها نمی دیدیم. “من ” در باتلاقی از لجن فرو تر می رفت. سوز گناه* بی رحمانه بر تن شلاق می زد. 

شبکه ای از تور نامرئی، “من” را درون تارهای فشرده خویش در هم می پیچید.  “من ” در آرامش و بدون تقلا خود را به دست “نفس” سپرده بود. گویی زندگی نمایش غم انگیز دست دادن با “نفس” بود.

باران می بارید … می بارید … و زمین را گل آلود می کرد .

“من “سیاه سوخته بود .سر و پا برهنه .سر تا پا گل آلود.

به کنج و اندرون خلوت تنهایی هایش رفت و در سفیدی آسمان حریصانه به اشتیاق دستانی چشم دوخت. دستانی که به گرمی در هم بیفتند.

سپیده در کار برآمدن بود .نور ملایمی به رنگ امید از پشت پنجره به درون می تابید.خسته و پکر شده بود. پس یادش آمد روزی با “نفس” وداع کرده بود. گویی دیروز بود؟ هفته پیش؟ ماه پیش؟ سال پیش؟  

اما دوباره دست دوستی داده بود .همیشه های همیشه.

دچار خود بود و از خود رنج می کشید.

+با سکوتی تلخ با فریادی از جنس سکوت در اندرونش تو را فریاد می کند… کم آورده … کم … دستان خالیش بیچاره گی اش را فریاد می کند…

من به آغوش تو سخت محتاجم…بپذیرم …

بيشتر مى جو ئيم و کمتر ميابيم 
وقتى تو را در نظر نداريم

اهههه گاهی دیدید این وجدان خواب راحت را از آدم می گیره و میوفته به جون نفس و پدر اون بدبخت رو هم در میاره!…

صبح از یه طرف می گفتم تا 9 بخوابم و بعد بلندشم آماده بشم و برم به کارم برسم… از طرفی وجدان جان نخاله بازیش گرفته بود و می گفت تا مامان جان نیست یه کم کارهای خونه را انجام بده و بعد برو…

کلا خود درگیری بود ،البته باید بگم وجدانم پیروز شد و بلند شدم اما از طرفی نفسم بیکار ننشست که ،عکس العمل آنیِ موذیانه‌ای داشت و در آخر هم هیچ کاری نکردم و زدم از خونه بیرون :)))…

+من و وجدانم :))

به جان اتاق افتادیم، که پس از مدت ها یک شوک جانانه بزن بهادری ب آن وارد کنیم.در امورات جمع کنی و مرتب کردن آتاشغال های اضافی، یک سی دی از مدرسه دستم بود، که در سیستمم اجرا نکرده بود . بعد متوجه خراش روی دل سی دی شدم و دیدم اوضاعش گور به گوری تر از این حرف هاست و در واقع قلبش شکسته است.

این سی دی ماجرا داشت ،در همین روزهای ماه مبارک در یک صبح دل انگیز بهاری، که هنوز در خواب شیرین غلت می زدم، یک آن صدای ونگ ونگ گوشی بلند شد .می خواستم دوباره جواب ندهم. اما دادم .از طرف حوزه بود و می خواستند یک گزارش کار کوچولو برای مدرسه درست کنیم .انقدر مظلوم مظلوم گفتند، که دلم نیامد طفره بروم وحالشان را بگیرم و در برجکشان بخوابانم. این شد که دستی دستی خودم را انداختم در هچل.

خلاصه همان روز امر فرمودند که سی دی را الساعه بیا بگیر و همین امروز درست کن.من هم با کلی نق نق و غرغر و بگو مگو با خودم رفتم .

بعد از دو روز که آمدم دست به کار شوم و یک خاک رسی یا شامپو پرژکی بر سر مبارک بریزم. دیدم سی دی کار نمی کند و شکسته و اینگونه شد که از خوشحالی غنج رفتم که ایول کار تمام و فِرت :))) 

در همین گیرودار سریعا دست روی ماشه ارسال رفت و به فرهنگی مدرسه پیامکی زدیم و فرمودیم این سی دی به درد عمه جانتان می خورد و فلان و بهمان.

اما به خاطر سابقه درخشان در رفتنمان از کار، به گمانم باور نکرده بودند.

خب گذری بزنیم به عقب .در حین تمیزکاری سی دی را انداختم زباله .گفتم به چه درد می خوردسی دی شکسته و درب و داغان خش خشی…

تا اینکه امروز صبح که در خواب ناز بودم یک آن چشمان مبارک را به روی دنیا گشودم. دیدم گوشیم دارد زنگ می خورد. از حوزه بودند و برای دریافت سی دی تماس گرفته بودند، که خب ما فقط در همان سی دی تصاویر را داریم .البته جل العجب … پس از کجا ریخته بودند به سی دی ؟

بعدا به این نتیجه رسیدم از سیستم عمه ام بوده :))

و اصرار پشت اصرار که همین امروز همین ساعت الساعه میرسی به حضور، که فوری و فوتی است و سی دی باید برسد به دست ما. آن هم سی دی شکسته .خب گویا باورشان نبوده که سی دی شکسته بوده و گویی ما در این ماه مبارک برای رنگ بخشیدن به استغفارمان، قصد دروغ گویی داشتیم.

من هم چاره ای ندیدم و حوصله نق و نوق های رئیس رئوسا را نداشتم و پیش خودم گفتم اشکالی ندارد می بریم از این زباله دان به آن زباله دان .

+باور نمی کنند که نمی کنند که همیشه از زیر کار در رفتن نیست ،اتفاقات است که دست یاری به سویت بلند می کند  :)))))

نمیدانم حس قبل از جنایت بدتر است یا…. بعد از آن!
من میگویم قبل از آن….
بعد از جنایت، آدم دیگر به چیزی فکر نمیکند، شاید به چشم های از حدقه بیرون زده مقتول بیندیشد…. یا به ترس لحظه آخرش که زبانش بند آمده بود…. شاید به تن سردی فکر کند که برای پنهان کردنش هزار نقشه زیر و رو کرده است!
بعد از جنایت، زمان انگار متوقف میشود… متوقف میشود توی همان لحظه ی آخر… همان اوج خشم، همان انتهای گناه!!!
اما…. امان از قبل از جنایت… امان از شب قبل…. آدم تمام عمرش را قی میکند…
از همان وقت که یادش هست، و یا حتی نیست….
قبل از جنایت، تمام روزهای بی گناه گذشته جلوی چشمش رژه میروند… رژه میروند…. رژه میروند…. یک پادگان روز معصوم…. یک گردان ساعت بی گناه…. یک لشکر ثانیه ی پاک
سخت است، این که تمام اینها را باید پیش از مقتول به قتل برسانی
اینکه تمام عمرت را باید بکشی تا بتوانی آن کار را بکنی
اینکه حتی روزهایی که هنوز به دنیا نیامده اند را هم باید بکشی…. و تمام سفیدی هایی که شاید سر راهت باشند
باید سیاه شوی…. سیاه
جنایت که فقط آدم کشتن نیست
جنایت میتواند سر بریدن معصومیتت باشد!

+به قلم یک وبلاگ نویس که لطف کرد ،مطلبش رو واسم فرستاد ،با اجازه ای که داده در وبلاگ گذاشتم :)

خیلیییی ممنونم :)

دیشب به صورت اتفاقی پرش خاطرات داشتم ،از جنس خاطراتی که دلت می خواهد خروار خروار خاک ریخته شود رویش و هیچ وقتِ هیچ وقت فرصت سور و سات به پا کردن نداشته باشدعلی الخصوص اگر مسبب خاطراتت کسی باشد که هنوزم که هنوز است گمان می کند یکی از آیات سجده دار خداست که باید همواره مورد احترام باشد.

خلاصه دوباره سرک می کشید و وِل کن نبود و شروع کرده بود به قلع و قمع احساساتم و عربده کشی می کرد.شاید اگر ساده نمی گذشتم و حالیش می کردم که رفتارت چه زشت که چه عرض کنم از شیوه آدمیت به دور است کمی از درد خاطراتم کاسته می شد.

القصه فوران کرده بود ،این شد که فقط یک استوری می توانست آرامم کند ،شاید باید به طور غیر مستقیم می گفتم که خدایی هست که به شدت کافیست و …

+البته جوری نوشتم که فهمید :)))) بلاکم کرد :))) عوضش آروم شدم…هااااای :))))