دلم می‌خواهد یک عهد چهل‌روزه با تو ببندم مثلاً ازاینجا دل بکنم، از گوشی دست بکشم، ندبه و کمیل بخوانم، روضه گوش دهم، مراقبت کنم و اگر حریف غیبت کردن نشدم سرم را زیر بیندازم و بی‌توجه به اینکه با تو داشتند حرف می‌زدند بزنم بیرون.

اصلاً ولش کن دلم می‌خواهد خیلی چیزها را شیفت‌دلیت کنم و شُرت‌کات مناجات امیرالمؤمنین را بیاورم روی صفحه دسکتاپ قلبم.

+ بروم کمی مناجات بیاورم دمِ دست.

تند تند مطالب را می خواندیم که مطالب را به یک جایی برسانیم تا موقع خطبه خواندن حضرت آقا پای تلویزیون از سخنان استفاده کنیم.

بعد از تمام شدن خطبه ها ذهنم درگیر شده بود ،تمام مطالب و نکات خطبه های نماز را به راحتی می شد در صفحات مجازی خواند و دریافت . اما این جمله را ببینید که آقا گفت : حالا باید چه کار کنیم؟ واقعا بسیاری از اوقات می مانم که چه کاری بکنم و شدیدا دوست دارم همتی کنم و کاری برای ارزش ها و عقایدمان بکنم ولی …اما… نه در زمینه ای توانمند هستم نه …

به هر حال این جملات برای من نشان راه شد.آقا فرمود:من در یک کلمه عرض میکنم: ملّت عزیز ایران باید همّتشان این باشد که قوی بشوند. تنها راه در پیش پای ملّت ایران عبارت است از قوی شدن؛ باید تلاش کنیم قوی بشویم؛ ما از مذاکره هم ابائی نداریم؛ البتّه نه با آمریکا، با دیگران؛ امّا نه از موضع ضعف، از موضع قوّت، از موضع قدرت. ما بحمدالله دارای قدرتیم و به توفیق الهی قوی‌تر هم خواهیم شد. البتّه قدرت فقط قدرت نظامی نیست؛ قدرت، قدرت نظامی نیست؛ اقتصاد کشور باید قوی شود، وابستگی به نفت بایستی تمام بشود، نجات پیدا کنیم از وابستگی اقتصادمان به نفت؛ جهش علمی و فنّاوری باید ادامه پیدا کند؛ پشتوانه‌ی همه‌ی اینها هم حضور مردم عزیزمان در صحنه است. باید ملّت ایران و مسئولین کشور تلاششان برای قوی شدن کشور و قوی شدن ملّت باشد، با اتّحاد، با حضور، با صبر و استقامت و با کار سخت و پرهیز از تنبلی؛ این اگر [محقّق] شد، به توفیق الهی، به فضل الهی، ملّت ایران در آینده‌ی نه چندان دوری آنچنان خواهد شد که دشمنان حتّی جرئت تهدید هم پیدا نکنند. …

به نظر خودم این نکته رسید که اگر منِ طلبه در رشته ام با کار سخت به دفاع از عقاید بپردازم و البته خوب بخوانم و بفهمم و بدانم .آن وقت دست قدرت الهی به یاری مان خواهد آمد و به نشر ارزش های اسلامی تا آن سوی جهان هم خواهیم پرداخت.

يادمان رفت تفاوتي ندارد مجازستان با دنياي واقعي

چه در شلوغي مجازستان گم شوي چه در هياهوي اين دنيا با تمام شلوغي شهر و دود و بوغ آن 

كسي هست…

آري ،يادمان رفت 

در اندرون من خسته دل ندانم کیست؛
که من خموشم و او
در فغان و در غوغاست…*

*حافظ

پام که از مترو رسید بیرون ،گفتم از ساعت 2 شروع به درس خوندن می کنیم .تا مثل امروز و دیشب انقدر بدبختی و زجر نکشیم. به همین نام و نشان تا ساعت 4 خواب بودم و بعد هم انگاری stopمغزی کردم یعنی یه کلمه هم نمیتونم بخونم‌.

می گوید: انقدر بدش می آید که بچه ها سر نمره چک و چانه می زنند و برایشان نمره 20 مهم است و… مهم یاد گرفتن است.

دقیقا چند روز بعد که انگار فراموش می کند که چه گفته است می گوید: به استاد گفتم نمره من کم نشود ، استاد یک بار دیگر ،استاد تحقیق بنویسم که نمره کامل شوم ، استاد …

آن یکی دقیقا برعکس می گوید من برایم نمره مهم است .من زحمت می کشم اصلا دوست ندارم نمره ام کم شود ، آن قدر سر نمره حرص می خورد که گاهی می گوید دیگر می خواهم قید درس را بزنم.

ولی باز هم دوست داشتنی است ، خودش است و خودش، لاف نمی زند .برایش مهم است ، مثل بعضی عزیزان نمی گوید مهم نیست و بعد برای نمره بجنگد.

بابا خواهشا خودتون باشید.

بسم الله

هـل أتی علی الإنسان حین من الدهر لم یکن شیئاً مذکوراً ؟
از روزگار هیچ نبودنت … زمان زیادی می گذرد… آیا ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

+نمی دونم مال کیه

دستم را می‌گذارم زیر چانه و به روسری خوش رنگ استاد نگاه می‌زنم که دارد آرام راه می رود و می‌گوید که «فرق بین صالحات و حسنات همین است… اینکه از اعمال به صالحات و از کارهای نیک به حسنات تعبیر می شود .به این بیان که عمل نیک موقت و گذرا حسنه و عمل خوب ماندگار را عمل صالح گویند. وقف نیز یک عمل صالح است .پس ببینید در قرآن کنار «آمنوا»عملوا الصالحات وصف شده یا عملوا الحسنات …»

پاهایم را توی هوا چرخی می زنم و یکی را روی دیگری می اندازم و حس سنگینی گردنم را روی مچ دستم حس می کنم.دسته کیفم را که گذاشته ام روی پایم در دستانم تابی می دهم و مات حرف هایش می شوم.

فلش بک می زنم به گذشته ، جای حسنات را پیدا نمی کنم، جای  عملوا الصالحات هم روی نیمکت درونم خالیست…