پایان نامه را نوشتم و بالاخره تحویل دادم ، استادم به جای موضع استاد راهنمایی تریپ داور داشت :) . یادداشت زده بود و نوشته بود چند بار تاکید کنم که نتیجه آخر فصل .

خودمانیم ها ده صفحه بنویسی و از ربط و خبط یک موضوع بگویی ،بعد تازه بگویند از رابطه ها بگو ،انگار داشتی از ابتدا تا اینجا جوک می گفتی …

اگر با عمق جان به این حقیقت برسیم که خدا به تنهایی برای ما کفایت می کند ،آن وقت دیگر مرتبا برای چیزهای ساده و پیش پا افتاده تریپ غم بر نمیداریم و درست زندگی می کنیم :)) و امورات را می سپاریم به خودش … اینکه دائم بگویی حالم بد است و از زندگی سیر شده ام و « وایسا دنیا من میخوام پیاده شم» و این سوسول بازی ها،  خب مسلما اوضاع روز به روز خراب تر وداغان تر می شود .

هر روز با شروع جدید به زندگی نگاه کنیم و به خودمان بگوییم یک روز جدید شروع شده پس بسم الله پیش به سوی یک زندگی خوب و هدفمند .

اگر به خودت بگویی نمیشود و شرایط من خاص تر و اورژانسی تر از تمام عالم است و هیچ راه حلی ندارد  و من ال وبل و خاک بر سر هستم با این همه غم عالم ، باور کن که به ته خط می رسی و دیگر اینجاست که دنیا واقعا پایش را روی ترمز می گذارد و با یک اردنگی پرتت می دهد بیرون :) مگر اینکه راه در رو از این پیله تنیده را خدا برایت جلوی پای مبارکت بگذارد و با نظر رحمت و لطلفش از این دایره افسردگی بیرون بکشاندت. 

پس برسیم به این باور و  به این کلام خدا معتقد شویم که فرمود «اِنَّ اللهَ مَعَنا» پس لحظه به لحظه با توست .

خدا را ببینیم ،سعی کنیم به این حقیقت و باور برسیم نه فقط در لفظ و کلام ، ببینیم و ببینیم در لحظه لحظه ساری و جاری زندگی و یا حداقل آن قدری به خودمان گوشزد کنیم که روزی شبیه به افرادی که به مقام رضا و تسلیم شدند در آییم .

فَقُلْ حَسْبِيَ اللَّهُ لَا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَهُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِيمِ .129 توبه

+فقط و فقط برای خودم نوشتـم که گهگاه با مشکلاتـ شکننده می شوم ، امیدوارم روزی به مقام رضا برسیم.

هر کسی وارد می شد در عرض سه سوت شوت و اوت بود .دقیقا دکمه همه پس از خروج روی اینکه خنگ فرضم کرده بودند تنظیم شده بود . 

پیش خودم گفتم یعنی این همه خنگ :)) یعنی همــــــه خِنگ هستند ؟

گزارش ها حاکی بود که همه خانم ها که امروز برای مصاحبه آمده بودند تا قبل از دو مورد اخیر که در جریانات اولی بودم و درجریانات دومی هنوز نبودم خنگ بودند . تااینکه قرعه کار به نام من دیوانه زدند. آرام آرام به سوی محل خنگ شدن می رفتم و  آب دهانم را به سختی قورت می دادم و آرام به سمت نکیر و منکر رفتم.

اتاق شماره 6 اتاق شکنجه :))

به غیر از مدیر حوزه دو نفر حاج آقا شنگول نشسته بودند و تند تند فقط می خوردند و ملچ ملوچ می کردند .کمی با مدیر در مورد انگیزه و فعالیت تبلیغی گپ زدیم .

 همین که قرآن را باز کردم تا آیات الهی را تلاوت کنم نطق جناب نکیر و منکر باز شد و سوالات عقایدی شروع شد.چنان شاد و شنگول می زدند که انگار یک فیلم تمام کمدی را دارند می بینند.

بگذریم ( داخل پرانتز خیلی خسته ام ،حال نوشتن بیش از این نیست ،شاید بعدا کامل گذاشتم :) )

شرح من بعد از خروج از مصاحبه در تصویر زیر :))

+در یک کلام چنان سوالات بی ربطی نسبت به منابع می پرسیدند که همه هاج و واج می شدند .

«شگفتا ! چه مقصد بسیار دوری و چه زیارت کنندگان بی خبری و چه کار دشوار و مرگباری ،گمان کردند که جای مردگان خالی ست، آن ها که سخت مایه عبرتند… »

و چه شگفت از انسان که گویی پا براین عرصه گذاشت تا تنها بخورد و بیاشامد و بپوشد و بنوشد و …

و دل در تفاخرها بست ،تا جایی که تسلیم دل مردگی ها شد و از اندوهِ سقوط روح چشم پوشید و به لاشه ی بدبویِ سکوت در قعر این وحشت خو کرد.

شگفتا از انسان که « بر روی کاسه های سر مردگان راه می رود و بر روی جسدهایشان زراعت می کند و آن چه به جا گذاشته می خورد و بر خانه های ویران آن ها مسکن می گیرد».

آرى! آنها حق مساکن را ادا نکردند و با غرور و غفلت و فراموش کردن ذکر خدا فی الواقع آن را تخريب نمودند، هر چند به ظاهر آباد بود و به دست غافلان همچون خود سپردند و رفتند.

و چه شگفت که به جای فروتنی فخر فروشی را بر قواره تن دوختند و چسباندند و چارمیخ کردند .آری انسان با نگاه کم عمق و کوته بین خویش ،در باتلاقِ نادانی فروتر می رود.

 براى مردگان و از دست رفتگان اشک مى ريزد و ناله سر مى دهد; ولى روزگار است که بر انسانی همچو او مى گريد و نوحه گرى مى کند که چقدر از سرنوشت خود غافل و بى خبر است و فراموش مى کند که این مسیر برای همه هست بزودی زود…

+سبزها خطبه 221 نهج البلاغه

++چه زود هنگامه کوچ خواهد رسید و همه چیز را خواهیم گذاشت و در زیر خاک ها چنان به خواب ابدی رویم که گویا هرگز نبوده ایم .چقدر حقیر می کند یاد مرگ تمام زندگی را و تمام مسائل لاینحل زندگی را…

اللّهُمَّ اجْعَلْ عَواقِبَ امُورِنا خَیْراً

همه چیز درهم برهم شده ،اما واقعن می چسبه ،به نظرم کار سرت بریزه خیلی بهتر از اینه ک بیکار باشی .

صبح تا حالا نشستم دارم منابع پایان نامم رو کامل می کنم که دیگ بدم بره ،می خوام بفرستمش خونه بخت ،دیگ بزرگ شده واسه خودش ،خانم شده :)) استاد بهمون گفت : خستگیم از تنم در رفت ،واقعیتش با این حرفش خستگی ما هم در که چه عرض کنم کلا الفرار :)

در قامت کاراگاهان، ذره بینی در دست گرفته بلکه به شروع ماجرا برسد .

از دنیای عجوزه می گوید که هیچ وقت چنته اش از وسوسه و فریب خالی نیست و از انسانی می گوید که گاه غالب است و گه مغلوب.

در قامت کاراگاهان به کشف و کاووش آن سواحل کشف نشده می پردازد .از پنجره ها و دکل های شکسته و بادبانش می پرسد.اصل مطلب را در قالب  عاری از پیرایه های زائد و هزل می پرسد.

در این سو صدای مبهم و گنگی در بین صداهایِ دکل های شکسته ،بادبان های دریده اوج می گیرد ،می دانم چه کسی مرا صدا می زند …

در قامتی نکته سنج …

از دنیای عجوزه می گوید که می خرامد و جولان می دهد و عطر ارزان قیمتش را به بیشترین بها به کاممان می دهد.

عیسى (ع): إنی أرى الدنیا فی صورة عجوز هماء علیها کل زینة قیل لها کم تزوجت قالت لا أحصیهم کثرة قیل أ ماتوا عنک أم طلقوک قالت بل قتلتهم کلهم قیل فتعسا لأزواجک الباقین کیف لا یعتبرون بأزواجک الماضین و کیف لا یکونون منک على حذر"؛

حضرت عیسی فرمود: من دنیا را به صورت پیرزنی دیدم که دندان هایش ریخته و زینت هایی به خود آویخته بود. از او سؤال شد؟ چند شوهر اختیار کردی؟ گفت: قابل شمارش نیست. گفتند: شوهرانت مردند یا طلاقت دادند؟ گفت: تمام آنها را کشتم. گفتند: وای بر بقیه شوهرانت که از شوهران گذشته عبرت نمی گیرند و از تو پروا ندارند.*

* ورام بن ابی فراس، مجموعه ورام، ج 1، ص 69، مکتبة الفقیه، قم.

از اول هم قرارمان این نبود

که خودم را در افکاری غوطه ور سازم

که هر چه هست و نیست را در کامم تلخ کند

اصلا قرارمان این نبود

آمده بودم که زندگی کنم و تو رابشناسم

میان همین بندگانت

میان همه چیزهای ساده

حتی گاه بی ارزش …