از جمعه برای دوشنبه دعوت شدیم ،سر بزنگاه دو شر و شور برادر جان یعنی حسین و آیی سر رسیدند .خلاصه رفتیم .

هنوز ننشسته بودم در میانه راه زندایی نطق کرد :لیلا زن دایی کسی نامحرم نیست چرا انقدر خودت را پوشاندی :)

یک نگاه سرانگشتی انداختم دیدم راست می گوید همه خودی و محرم بودند من جمله پسر دایی ها و برادر زن دایی و …

من که هاج و واج بودم نگاهش کردم البته با کمی گردن کج و چشمان جمع که این چه بود و از کجا در آورد .خب مگر من در این سالها جور دیگری به غیر از امروز بودم.

زن دایی طبق معمول دوباره بغل گوش خواهر نشست به پچ پچ که حمیدم فلان و بهمان … 

این طرف من و آیی هییی می گفتم ایییی دست بردار هم نیست و می خندیدیم.

از توفیقات روز افزون ما این شد که برای بازگشت جناب حمید خان داوطلب شدند و اجازه ندادند که تاکسی بگیریم.

شیشه ماشین را دادم پایین و یک مسابقه هیجانی را از نزدیک دیدم این بشر مثل جت می رفت  .

از بهره مندی های امشبم یک عالمه شنیدن اراجیفی بود که تمامی نداشت

یازین اولینده گنجه چولونده
چیخیبدی گنده دیزه لاله لر
یاغیشدان ایسلانان یاپراقلارینی
سریپلر دره یه دوزه لاله لر

دستش روی ضبط رفت و …

عشق گاهی سبب گم شدن خاطره هاست

خواستم باز کنم با تو سر این گله را

دهه شصتی دیوانه ی یک بار عاشق

خواست تا خرج کند آن کوپن باطله را

و بعدی

هر چی شد به خاطر خودت بیا شب که شد

شب که شد نگاتون همش میاد در نظرم 

شب که شد صداتون همش میوفته تو سرم

هرچی شد یار من فقط بیا دور و برم 

شب که شد شب که شد شب که شد

اما دقت کنید که من دائم الذکر شده بودم دمی از ذکر یاابالفضل مددی دست نمی کشیدم و تا رسیدم خانه موسیقی دل و روده بهم ریزون به راه بود.

+الحمـــدالله رفتــ تا اربعین دیدار این زندایی جاااان :))) هااااای الان راحت شدیما :)))

گاهی آدم می ماند در بین تعارض ها و پارادوکس ها

بین خواستن ها و نخواستن ها

…

همان انسان روز پیشین

در حجم انبوهی از نخواستن

  امروز در حجم عظیمی از خواستن ها و  روزمرگی ها

جان می دهد و می میرد

کاش یکی باشد

که در بین تمام آرزوهای پوشالی

در بین تمام دغدغه های پوچ

گزینه ای بی صدا باشد 

خالی از تکرار …

کسی که خودش باشد!

کارها را سریع انجام می دادیم تا سروکله زن دایی پیدا نشده ،کار مانده بر زمین نباشد تا نطق کند و بگوید این کار را بکنید بهتر است و فلان و بهمان … اما دقیقا دوساعت پیش از افطار زنگ در خانه را زدند ما به همدیگر نگاه کردیم و گفتیم نهههه ،سرمان را هم به علامت تائید تکان دادیم که ان شاالله که حواسشان هست که برای افطار دعوتند و زودتر نمی آیند امـــــا خودِ خودشان بودند …
از سال پیش که ندیده بودمشان امسال اولین باری بود که روی ماه ما را می دیدند یعنی من و خواهر را ،در ایام عید که مسافرت بودیم و فرصت نشده بود تا حال…
کم سخن بگویم زن دایی جان ول کن ما نبود از این جمع بیست نفره چسبیده بود مثل چسب دو قلو به ما و کنده نمی شد. از شازده پسرش حمید می گفت که قصد زن گرفتن دارد اما یک زن نه اینوری نه آن وری به قول خودش نرمال ،بماند که اصلا مگر چنین چیزی هم هست یا در این دسته ای یا آن دسته … اممم چقدر زرنگ هستند بعضی مردم که برای سرپوش گذاشتن روی اعمال خود می گویند ما متعادلیم نه زیاده روی می کنیم مثل شما و اهل چادر و چاقشونیم نه آن طرفی که زیادی ولنگار و بارند …

در توهمات جاهلانه اند دیگر …

الخلاصه زن دایی جان می گفت آن هایی که عید به عید فاو و دوکوهه می روند اهل زندگی نیستند و داشت حالیمان می کرد بخصوص به خواهر که اگر دست از این کارها برداری شاید البته شاید فکری به حالت کردم خخخ…

خـــدایا کرم بنما و مهمان های خاص را الساعه و سریعا به خانه هایشان بازگردان ،آمیـــن.

میهمان ناخوانده بود…

قدمش اما….

مبارک نبود!

از دور که پیدا شد، انگار کسی توی سرش… پتک بر اعصاب می کوبید…

نزدیک تر که آمد…

چهره ی زشتش پیداتر شد

حالا دیگر چسبیده بود به تمام زندگی اش…

تمام دنیایش…

از چشمها شروع کرد!

دوبینی!

بعد گوشها…

نیمی از دنیا را نمی شنید!

+فراموش نکنید دعا برای بیماران 

++التماس دعا

+++اولا خدا را شکر کنیم بخاطر نعمت سلامتی و بعد اینکه دست دعا برداریم برای عزیزانی که این ایام گرفتار رنج و بیماری هستتد.

از پشت پنجره اتاق به حیاط نقلی شان نگاه میکرد و فنجان چای در دستش را آرام آرام هورت می کشید و به حوض کوچک وسط حیاط که دورش گلدان های شمعدانی چیده شده بود نگاه می کرد که کنارش باغچه ای کوچک پر از گل های محمدی و یک درخت خرمالو بود…

ناگهان یکی گیس هایش را از پشت کشید و  به عقب برگشت صدای پیرمرد همسایه که عصا کوبان در کوچه آرام قدم برمی داشت دوباره کوچه را با صدای غرولندهایش پر کرده بود و مرد سیبیلو همسایه هم با موهای پرپشت سوار خاورش شده بود و غروبها با دستانی پر برمی گشت . 

صدای کودکانی که داشتند دعوا می کردند و شاخ و شانه می کشیدند از کوچه بلند بود .باران می بارید و دیوارهای سیمانی خانه با باران شسته می شد.

نگاهش به کودکی با موهای فر گره خورد .کودک لواشکی را دور انگشتش پیچ داده بود و در دهانش می گذاشت و ملچ مولوچ می کرد.ناگه گنجشک مرده ای را کنار سایه درخت یافت . با حسرتی تمام نگاهش می کرد.به اطراف نگاه کرد و یک سنگ مرمر یافت . به سختی شروع به کندن باغچه کرد و گنجشک را درون دستمال کاغذی گذاشت و درون خاک گذاشت .سنگ مرمر سفید را رویش گذاشت و یک صلوات دست و پا شکسته هم برایش خواند.

دل کودک می سوخت یاد پدربزرگ افتاده بود که از آن بالا همیشه نگاهش می کرد از آن اتاقک بالای ساختمان که پنجره اش رو به حیاط بود.پدر بزرگ مدت ها بود که مثل این گنجشک به دل خاک رفته بود…اتاقک پدر بزرگ رنگ آبی کم رنگ داشت ،مثل نگاه پر مهرش …

یاد پدر بزرگ افتاد و دلش می خواست می توانست او را از دل خاک بیرون بیاورد و یک بار دیگر او را ببیند. ناگه دوباره سنگ مرمر را برداشت و به جان خاک افتاد و گنجشک را بیرون آورد و شروع به گریه کرد و اشک هایش را با آستین لباسش پاک می کرد.

به گنجشک می گفت بلند شو برو پیش مادرت  … برو …

و سریع گنجشک را رها کرد و رفت در پناه اتاق پدر بزرگ…

بوی آبگوشت مادرش که از صبح زود در مطبخ پیچیده بود و بوی نان تازه ای که برادرش با شیطنت و پشت گوش انداختن خریده بود تا سر کوچه می رفت ،مادرش ریحان پاک می کرد و زندگی جریان داشت… 

+برای تمام عزیزان درگذشته فاتحه ای قرائت کنیم و برای عزیزان بیمار از خداوند شفای عاجل خواستارم … 

تا پست زدم و از بیماری و تشخیص گوگل جان نوشتم ،دوستان عزیزم واکنش نشان دادند ،یکی با بغض زنگ زد و گفت این چی بود نوشتی آن یکی پیام داد و آن یکی هم مرضی نثار کرد و گفت برو دکتر و از این گوشی سرت را بیرون کن و آن یکی هم گفت گوگل غلط کرده :))  و… 

خودم هم که حسابی از آب گل آلود ماهی گرفتم و در این مدت تنبل تر شدم و کاری نکردم و فقط یک دستمال به سرمبارک بستم.

امروز مجددا پیش یک متخصص دیگر رفتم و خوشبختانه دکتر گفت با دارو حل میشه و نگران نباش :)

من هم وقتی به خانه رسیدم گفتم نگران نباشید اما دکتر گفت کاری نکن و حسابی استراحت کن و شما اعضای خانواده هم سر به سر من نگذارید.خخخ یه کم فی الواقع بدجنسی کردم اما اشکالی نداره حداقل این ماه رو بگذرونم تا بعد ببینم از زیر کار چطوری در برم …

دوستان عزیزم

سلام علیکم 

احتراماً، بدينوسيله مراتب تقدير و تشكر بي شائبه خود را از دعای بسيار ارزشمند و كم سابقه حضرات عالی و همكاران وبلاگ نویس و همچنين پیگیری شايسته شما را نسبت به وضعيت بیماری خود ابراز ميدارم.:)))

 بی شك با عنايت ويژه حضرت حق در پذیرفتن دعای شما در حق اینجانب باری دیگر به شما آبرو بخشید( خخخ) و هم اینک بنده در جمع شما هستم و از حلوا خبری نخواهد بود. برای شما حضرات دعای خير ،سلامتی و توفيقات روزافزون از خداوند منان مسئلت می نمايم .

                                                                                                                                             
از طرف: گذر … 

+به دعای شما دوستان عزیزم خوبم و ان شاالله ک ختم به خیر میشه :))